ADHD to syndrom nadpobudliwości psychoruchowej, który zazwyczaj kojarzy się nam z wiekiem dziecięcym. Jednak wraz z wiekiem, choć jego objawy mogą zostać nieznacznie zredukowane, nie ulega on zanikowi. Przyjrzyjmy się zatem, jak wygląda życie osób dorosłych z ADHD.
Czy ADHD zawsze jest diagnozowane u dzieci?
Choć obecnie ADHD wydaje się być diagnozowane głównie u najmłodszych, wciąż jeszcze możemy spotkać cały szereg osób dorosłych, które cierpią z powodu tego zaburzenia, choć nie jest ono formalnie zdiagnozowane. Dorośli z niezdiagnozowaną nadpobudliwością to często dzieci rodziców, którzy zakładali, że problem nie wynika z ADHD, ale ze zwykłego “złego zachowania” czy krnąbrności dziecka.
ADHD u dorosłych jest często trudniejsze do zauważenia, ponieważ sami cierpiący z jego powodu pacjenci są już do swoich objawów przyzwyczajeni, a lata dostosowywania się do społeczeństwa sprawiły, że część swoich naturalnych zachowań modyfikują odpowiednio do oczekiwań innych. Jednak nawet w tej sytuacji możliwe jest prawidłowe zdiagnozowanie ADHD, a co więcej, także jego skuteczne leczenie.
Jakie są trzy główne cechy ADHD?
ADHD to skrócona nazwa zespołu nadpobudliwości psychoruchowej lub zaburzeń hiperkinetycznych (zespołu hiperkinetycznego). Jest to trudność psychiczna, wpływająca na zachowanie i emocje pacjenta. Ma podłoże głównie genetyczne, ale mogą ją spowodować także okoliczności i komplikacje z okresu płodowego i okołoporodowego.
Objawia się na trzech głównych płaszczyznach: zaburzeń koncentracji, nadmiernej aktywności (nadpobudliwości ruchowej) i impulsywności zachowań. Zespół tych cech może poważnie zaburzyć funkcjonowanie w społeczeństwie, jeśli nie zostanie podjęte prawidłowe leczenie.
Zaburzenia koncentracji
Osoby z ADHD mają zazwyczaj poważny problem ze skupieniem uwagi przez dłuższy czas na jednej rzeczy. Bardzo szybko rozpraszają je otaczające przedmioty, niesprzyjające środowisko lub dźwięki. Pojawia się u nich także swoiste roztargnienie (gubienie rzeczy lub zapominanie, gdzie zostały odłożone).
Mogą mieć także trudności w samodzielnym organizowaniu sobie pracy (pod względem czasu i miejsca) albo w podążaniu za instrukcjami. W przypadku osób dorosłych często pociąga to za sobą trudności w utrzymaniu lub znalezieniu pracy na adekwatnym dla nich stanowisku. Pracodawcy często uważają osoby z ADHD za pracowników mniej odpowiedzialnych lub mniej starannych, a także gorzej zorganizowanych od innych, pomimo takich samych kwalifikacji.
Nadpobudliwość ruchowa
Jest to cecha najbardziej zauważalna u dzieci, które nie mogą usiedzieć na miejscu. U dorosłych może to być cecha mniej zauważalna, przejawiająca się na przykład w częstym odrywaniu się od aktualnej czynności, w silnej potrzebie poruszania nogami lub rękami i w doświadczaniu niepokoju (i niewygody), gdy muszą dłużej pozostać w jednym miejscu. Osoby z nadpobudliwością ruchową mogą mieć na przykład problem z czekaniem w wolno przesuwającej się kolejce lub z oczekiwaniem na autobus na przystanku w jednej pozycji.
Impulsywność
Ostatnim często zauważalnym u osób z ADHD problemem jest problem z regulowaniem emocji i adekwatnym reagowaniem na daną sytuację. Osoby z ADHD to często osoby wybuchające złością bądź postrzegane jako nerwowe, używające wyzwisk i wulgaryzmów bez zastanowienia i w stosunku do osób lub sytuacji, które “nie zasłużyły sobie na takie traktowanie”.
Mają także problem z czekaniem na swoją kolej w trakcie różnych aktywności, między innymi w rozmowie. Przejawia się to przerywaniem czy też kończeniem wypowiedzi za innych, jeśli mówią zbyt wolno.
Artykuł sponsorowany
