Zespół chorobowy, jakim jest anoreksja, dotyka zarówno ciała, jak i duszy. Świadome rezygnowanie z przyjmowania pokarmów, drastyczne ograniczenie ilości przyjmowanych kalorii, przyjmowanie środków przeczyszczających i odwadniających prowadzą do wyniszczenia organizmu oraz psychiki. Nieleczona anoreksja prowadzi w konsekwencji do zagłodzenia i śmierci.
Pierwsze symptomy chorobowe – co zwiastuje anoreksję?
Anoreksja jest schorzeniem najczęściej wykrywanym w wieku nastoletnim. Powodowane jest to przywiązywaniem bardzo dużej wagi, czasami wręcz obsesyjnej, do swojego wyglądu i wagi – które powinny odpowiadać przynajmniej społecznie przyjętym standardom. Swoisty lęk przed zwiększeniem masy ciała, otyłością, zaburzone postrzeganie własnego ciała jako zbyt grubego oraz towarzyszące mu nadmierne zainteresowanie tematyką żywieniową to zaczątki stanu chorobowego. Osoby cierpiące na zaburzenia odżywiania zaczynają stosować nazbyt restrykcyjne diety, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, stosują metody maskujące ich zachowania – chowanie i wyrzucanie jedzenia, zwiększanie objętości posiłku przez niskokaloryczne dodatki, okłamywanie najbliższych co do spożywania posiłków. Nadmiar spożytego jedzenia może być przez nie usuwany wskutek prowokowania wymiotów, stosowania środków przeczyszczających i moczopędnych.
Czy to jeszcze dieta?
Zdrowa dieta opiera się na racjonalnym żywieniu, z uwzględnieniem konieczności dostarczania organizmowi niezbędnych składników odżywczych. Początkowe fazy anoreksji bardzo ja przypominają jednak w przypadku zaburzeń odżywiania, ograniczenie spożywania posiłków staje się przewlekłe, wyniszczające organizm. Jeśli dochodzi do obsesyjnego przeliczania spożytej ilości kalorii, jedzenie przysparza niepokój, wywołuje poczucie winy – należy zwrócić się do specjalisty – psychologa Strefamysli.pl, który zdiagnozuje problem i wskaże odpowiedni sposób postępowania. Odpowiednio wcześnie wdrożona terapia może zatrzymać rozwój choroby już w zalążku.
Kiedy można mówić o anoreksji?
Anoreksje, jako jednostkę chorobową, wyróżnia Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób. Wśród kryteriów diagnostyki jadłowstrętu wskazuje:
-
zmniejszenie masy ciała o minimum 15% względem prawidłowej wagi do wieku chorego;
-
utratę masy ciała na skutek świadomych działań chorego;
-
postrzeganie swojej sylwetki jako otyłej pomimo chorobliwie niskiej masy ciała;
-
zaburzenia endokrynne – zanik okresu, potencji, zaburzenia w zakresie pracy tarczycy, wydzielania insuliny, nadprodukcja hormonu wzrostu;
-
brak zgody na zatrzymanie procesu utraty masy ciała.
Ryzyko zachorowania – czy istnieją osoby podatne na anoreksję?
Do zachorowania dochodzi najczęściej w wieku młodzieńczym , rzadko spotykane są przypadki jadłowstrętu wśród osób w średnim wieku. Istnieją przesłanki, które świadczą o tym, że tendencje do anoreksji można dziedziczyć, w szczególności, jeśli cierpiał na nią któryś z rodziców. Nie bez znaczenia są również nawyki żywieniowe – badania wskazują, że uczucie głodu stymuluje mózg do zachowań anorektycznych, zaburzać funkcjonowanie układu nerwowego.
Psychologiczne przyczyny jadłowstrętu
Dokładne przyczyny zaburzeń odżywiania, w tym anoreksji, nie są do końca znane. Prawdopodobnym ich podłożem są uwarunkowania psychiczne danego człowieka oraz wpływ środowiska na postrzeganie samego siebie w porównaniu do innych. Wśród przyczyn psychologicznych wymienia się nadmierny perfekcjonizm, zaniżoną samoocenę, nadwrażliwość na ocenianie. To, w połączeniu z wszechobecnym kultem piękna i szczupłej sylwetki, prowadzi do powolnego zanurzania się w kontrolowanie ilości i jakości pożywienia i świat aktywności fizycznej, które stają się obsesją – anoreksją.
Proces leczenia anoreksji
Leczenie anoreksji ma charakter nie tylko odżywiania i przywracania do homeostazy wyniszczonego organizmu, ale – przede wszystkim – przywrócenia prawidłowego obrazu siebie w oczach osoby chorej. Proces leczenia dotyczy nie tylko osoby chorej, wymaga zaangażowania rodziny i osób najbliższych, grup wsparcia. Niezbędne jest wdrożenie konsultacji psychologicznych i psychiatrycznych, psychodietetyka specjalizującego się w zaburzeniach odżywiania. Wprowadzona zostaje terapia nacelowana na poprawę relacji chorego z samym sobą oraz otoczeniem. Leczenie w warunkach szpitalnych jest uzasadnione, gdy:
-
masa ciała chorego znajduje się poniżej 75% dolnej granicy normy przyjętej dla wieku chorego,
-
doszło do poważnych zaburzeń elektrolitowych,
-
wystąpiły zaburzenia rytmu serca,
-
chory ma depresję i myśli samobójcze,
-
wystąpiły objawy psychotyczne.
W pomocy osobom cierpiącym na anoreksję nieocenieni są jej bliscy. Chory przez długi czas może nie zdawać sobie sprawy z nieprawidłowości swojego postępowania, może je maskować i bagatelizować zdanie otoczenia. Niezwykle ważne jest zapewnienie odpowiednio wcześnie wsparcia i specjalistycznej pomocy, by zatrzymać proces utraty masy ciała i zmienić wewnętrzne przekonania chorego o swoim ciele.
Materiał zewnętrzny
